Stężenie glikowanej hemoglobiny - HbA1c jest miernikiem skuteczności leczenia hipoglikemizującego, mającym także znaczenie w rokowaniu. Jak wykazały badania Diabetes Control and Complication Trial (Stany Zjednoczone, 1993) oraz United Kingdom Prospective Diabetes Study (Wielka Brytania, 1998) przy długotrwałym utrzymywaniu stężenia HbA1c poniżej 7,0%, a zwłaszcza poniżej 6,0%, istotnie zmniejsza się ryzyko powstania lub - w przypadku ich wcześniejszego zaistnienia - ryzyko dalszego rozwoju angiopatii i neuropatii. Równolegle do glikacji hemoglobiny (nieenzymatyczne łączenie glukozy do reszt aminokwasowych i dalsze reakcje) temu samemu procesowi ulegają wszystkie białka ustroju.

Kryteria skuteczności leczenia hipoglikemizującego kobiet w okresie zapłodnienia oraz w czasie ciąży są bardziej wymagające, mają na celu uzyskanie optymalnych warunków rozwoju płodu i ochronę matki przed rozwojem powikłań ciąży. Należy dążyć do zakresu glikemii 70-120 mg/dl (średniej, dobowej glikemii w granicach 90-100 mg/dl) oraz HbA1c < 6,0% (HPLC).

Kryteria dla osób w wieku powyżej 75 roku życia mogą być bardziej liberalne niż dla osób młodych. Prawdopodobieństwo rozwoju przewlekłych powikłań w tej grupie wiekowej jest małe, natomiast bardzo ważne jest zapobieganie hipoglikemii. Kryteria w tej subpopulacji można podwyższyć o 10%.

Oprócz przedstawionych kryteriów, każda jednostka i lekarz praktykujący opiekę diabetologiczną powinni prowadzić ciągłą kontrolę jakości leczenia, obejmującą kryteria kliniczne, organizacyjne, biochemiczne i występowanie powikłań.