Odpowiednio do potrzeb w leczeniu stosuje się dwa rodzaje insulinoterapii. Pierwszy ma na celu zwiększenie podstawowej ilości insuliny, a drugi odtworzenie w sposób bardziej pełny podstawowego i poposiłkowego wydzielania insuliny przez komórki beta. Są to:

- Insulinoterapia konwencjonalna — najczęściej są to 1-2 wstrzyknięcia w ciągu doby insuliny o przedłużonym działaniu lub dwufazowej mieszaniny insuliny szybko działającej z insuliną izofanową o przedłużonym działaniu.

- Insulinoterapia czynnościowa — ma na celu osiągnięcie stężenia podstawowego i poposiłkowego insuliny za pomocą wielokrotnych wstrzyknięć lub ciągłej podskórnej infuzji tego hormonu (osobista, zewnętrzna pompa insulinowa).

Wskazania do insulinoterapii

Jak już wspomniano, insulinę stosuje się w dwóch odmiennych sytuacjach patofizjologicznych i klinicznych w celu:

1. Wyrównania bezwzględnego niedoboru wydzielania i w konsekwencji braku insuliny we krwi i w tkankach, czyli:

- w cukrzycy typu 1, pierwotnej, wynikającej z autoimmunologicznej lub idiopatycznej destrukcji komórek beta;

- w cukrzycy wtórnej, spowodowanej uszkodzeniem trzustki i - wtórnie - układu wyspowego oraz komórek beta przez różne choroby trzustki, np. przewlekłe jej zapalenie spowodowane nadużywaniem alkoholu i inne;

- w cukrzycy typu 2, jeśli za pomocą leczenia dietą i doustnymi lekami obniżającymi stężenie glukozy we krwi nie uzyskuje się pełnego wyrównania cukrzycy, tzn. osiągnięcia celów leczenia nakierowanych na zapobieganie powikłaniom.

2. Wyrównania względnego lub w późniejszych okresach trwania choroby także bezwzględnego niedoboru insuliny będącego, oprócz insulinooporności (zmniejszenia wrażliwości organizmu na własną insulinę), przyczyną objawów cukrzycy typu 2. Dotyczy to osób, u których leczenie doustnymi lekami hipoglikemizującymi nie umożliwia osiągnięcia w pełni celów leczenia - np. HbA1c < 6,5%.