Około 70% chorych na cukrzycę typu 2 oraz 40% na cukrzycę typu 1 wymaga leczenia hipotensyjnego. Leki hipotensyjne stosowane w tej grupie chorych nie powinny nasilać zaburzeń metabolicznych, natomiast powinny wykazywać działanie nefro- i kardioprotekcyjne. Do takich leków należy zaliczyć:

- inhibitory konwertazy angiotensyny

- blokery receptora angiotensyny (AT1)

- indapamid

- leki blokujące receptory α1-adrenergiczne

- długo działające blokery kanału wapniowego

- oraz blokery receptorów β1-adrenergicznych (działanie kardioprotekcyjne)

Wybór leku zależy nie tylko od mechanizmu działania hipoglikemizującego, ale także od rodzaju współistniejących powikłań cukrzycy i innych chorób.

Zestawiając wyniki ostatnich badań klinicznych oraz epidemiologicznych należy podkreślić, że w optymalizacji leczenia cukrzycy od samego początku choroby konieczne jest równorzędne stosowanie intensywnego leczenia hipoglikemizującego, przywracanie fizjologicznego stężenia insuliny, ograniczenie insulinooporności oraz zastosowanie leczenia hipolipemizującego i hipotensyjnego. Umożliwi to zarówno osiągnięcie dobrego stanu chorych na cukrzycę, jak i wdrożenie pierwotnej i wtórnej prewencji chorób układu sercowo-naczyniowego.