Stale stosowanie wstrzyknięć insuliny w cukrzycy typu 1 jest po prostu podawaniem z zewnątrz hormonu, którego brakuje, ponieważ organizm utracił zdolność jego wytwarzania. Chorzy na cukrzycę typu 2, u których występują objawy względnego i częściowego niedoboru insuliny, a dieta i doustne leki hipoglikemizujące nie zapewniają osiągnięcia kryteriów wyrównania metabolicznego, także wymagają leczenia insuliną tak, aby w pełni wyrównać zaburzenia metaboliczne. Jest to jednak wyrównanie niedoboru o względnym charakterze - skierowanego przeciwko tkankowej insulinooporności, tzn. zaburzeniu polegającym na zmniejszeniu reakcji komórek, tkanek i narządów organizmu nawet na prawidłowe stężenie insuliny.

U wielu chorych na cukrzycę typu 2 stosuje się niekiedy insulinę w szczególnych okolicznościach, takich jak:

- znaczna hiperglikemia i zagrożenie ketozą lub śpiączką hipermolarną, np. z powodu ostrej infekcji

- cukrzyca u kobiet ciężarnych i przygotowanie do ciąży oraz ciąża u chorych na cukrzycę typu 2

- zakażenia

- zabieg chirurgiczny

- leczenie steroidami

- inne dodatkowe choroby zwiększające zapotrzebowanie na insulinę

- zanik wrażliwości na doustne leki hipoglikemizujące

- ostry okres zawału serca