Angiopatia cukrzycowa jest ciągle główną przyczyną zgonów w populacji chorych na cukrzycę. Około 60-70% chorych na cukrzycę umiera przed osiągnięciem średniego oczekiwanego okresu życia charakterystycznego dla ogólnej populacji z powodu różnych powikłań narządowych wynikających ze zmian zwyrodnieniowych w tętniczkach, żyłkach i włośniczkach oraz w tętnicach małych lub średnich.

Ze względów patogenetycznych i klinicznych angiopatię cukrzycową dzieli się na:

- mikroangiopatię (głównie w obrębie narządu wzroku, nerek oraz skóry)

- makroangiopatię (głównie choroba niedokrwienna serca, miażdżyca tętnic mózgu i kończyn dolnych)

Pojęcie mikroangiopatii obejmuje powstające w długotrwałej cukrzycy zespoły uszkodzenia narządów, wynikające ze swoistych dla cukrzycy zmian zwyrodnieniowych we włośniczkach, tętniczkach i żyłkach o średnicy mniejszej od 100 µm.

Mianem makroangiopatii określa się zjawisko przeciętnie 2-3-krotnego wzrostu zapadalności na miażdżycę głównie małych lub średnich tętnic, która dotyczy osób w młodym wieku, charakteryzuje się bardzo złośliwym przebiegiem i wykazuje pewne odrębności patomorfologiczne i kliniczne w porównaniu z ogólną populacją.