Zapotrzebowanie energetyczne jest u poszczególnych osób różne, dlatego też dietę (ilość i rodzaje spożywanych produktów) powinno się ustalać indywidualnie, w zależności od wieku, płci, wzrostu, należnej masy ciała, aktywności fizycznej, a także przebiegu cukrzycy, rodzaju jej leczenia i innych okoliczności.

Chory leżący powinien otrzymać 20–25 kcal (84–105 kJ) na 1 kg należnej prawidłowej masy ciała na dobę. Chory chodzący, nie obciążony wysiłkiem 25–30 kcal (105–126 kJ), a lekko pracujący 30–35 kcal (126–147 kJ) na 1 kg należnej prawidłowej masy ciała na dobę.

U osoby dorosłej wykonującej średnio ciężką pracę fizyczną, o masie ciała 70 kg i wzroście 170 cm (bez nadwagi) zapotrzebowanie energetyczne wynosi około 40 kcal (167 kJ) na 1 kg masy ciała, a więc 2800 kcal (11.723 kJ) na dobę. Szczupła, aktywna osoba potrzebuje więcej energii niż ktoś otyły i mało aktywny. Osoby dorosłe prowadzące raczej siedzący tryb życia mogą wymagać tylko około 1500 kcal na dobę (6.280 kJ), natomiast osoby aktywne lub jeszcze rosnące (np. dzieci) 2500–3000 kcal/dobę (10 467–12 560 kJ) lub więcej.

Osoby mające zbyt małą masę ciała powinny do momentu jej normalizacji stosować (naturalnie na zlecenie i pod kontrolą lekarza) dietę o wartości energetycznej większej niż wynosi ich zapotrzebowanie, np. osoba prowadząca niezbyt aktywny tryb życia dietę zawierającą około 3000 kcal (12.560 kJ) na dobę. I odwrotnie, osobom usiłującym schudnąć lekarz może zlecić okresowo nawet dietę poniżej 1000 kcal/dobę (4187 kJ), łącząc ją z dużą ilością ruchu i wysiłku fizycznego. Osoby te muszą wtedy pozostawać pod ciągłym i ścisłym nadzorem lekarskim.

Jest bardzo ważne, aby zarówno proporcje składników pokarmowych, jak i całkowita ich ilość spożywana w ciągu doby były codziennie jednakowe. Tym samym ilość energii, wyrażona w kaloriach (kilodżulach), dostarczana w ciągu doby do organizmu utrzyma się na takim samym poziomie. Wartość energetyczną zalecanej diety określa lekarz.