Objawy najbardziej charakterystyczne dla zwiększonego stężenia glukozy we krwi i wzmożonego wydalania glukozy z moczem, czyli dla cukrzycy, to:

- wzmożone pragnienie,

- zwiększona objętość moczu,

- osłabienie ogólne,

- gorsze gojenie się ran,

- częstsze zakażenia o różnym umiejscowieniu,

- świąd skóry,

- zmiany na skórze,

- suchość, wiotkość skóry,

- czy chudnięcie.

Jest to opis uproszczony. Istnieje wiele osób, które mają inne objawy, lub też u których nie występują typowe objawy, a mimo to chorują na cukrzycę typu 2. Zaburzenia u nich mają np. charakter bezobjawowy, tylko chemiczny. Polegają na niewielkim zwiększeniu stężenia glukozy we krwi, które nie wywołuje bezpośrednio odczuwalnych dolegliwości.

Z tego powodu, i to często, cukrzyca typu 2 może być utajona, małoobjawowa, nierozpoznana, nieznana, a więc także nieleczona.

Bezobjawową cukrzycę można wykryć za pomocą specjalnych testów rozpoznawczych. Należy do nich przede wszystkim próba podania 75,0 g glukozy doustnie i prześledzenie stężeń glukozy we krwi (wartość glikemii), które po spożyciu takiej ilości glukozy się pojawią.

Jeśli stężenie glukozy na czczo i jego zwiększenie po posiłkach są w granicach normy, świadczy to, że przemiana glukozy jest prawidłowa.

Jeśli stężenie glukozy na czczo jest prawidłowe lub nieznacznie zwiększone, natomiast wzrasta nieprawidłowo po posiłkach, występuje upośledzenie tolerancji glukozy.

Jeśli stężenie glukozy zarówno na czczo, jak i po posiłkach jest bardzo duże, rozpoznaje się cukrzycę.

Stan prawidłowy, stan pośredni, czyli upośledzenie tolerancji glukozy, i stan największych zaburzeń, czyli cukrzycę, odróżniamy na podstawie doustnego testu obciążenia 75,0 g glukozy.